Geschreven bij Harry Potter 7 - Harry Potter en de relieken van de dood
Ik weet nog goed hoe ik, terwijl het boek in de Engelse versie uitkwam, in Frankrijk zat en wel kon huilen omdat ik niet het boek kon krijgen. Eenmaal thuis ben ik het boek meteen gaan halen en heb het boek in een adem uitgelezen met de putjes in mijn vingers van de spanning. Het was alsof ik zelf Harry was, de moed van hem, het is een leidraad voor mijn eigen leven, de personages van Harry Potter konden mij door een moeilijke periode heen trekken, ik had veel last van angst, maar als ik mij kon verstoppen in de Harry Potter wereld voelde ik mij beter, maar na een wat langere periode zag ik in dat ik mij niet achter het verhaal moest verstoppen, maar er les uit kon trekken: De moed die alle personages, maar vooral Harry tonen is bewonderenswaardig en ik geloof dat iedereen zo'n moed kan tonen als je maar wilt! J.K. Rowling mag dan wel deze personages verzonnen hebben, maar ik geloof dat elke schrijver een stukje ziel van zichzelf in deze personages in zich stopt. Naast moed was liefde een belangrijk punt en ook hier geef ik Rowling gelijk: Liefde lost veel op. Liefde tijdens oorlog kan al veel oplossen het zorgt voor vrede, maar aan liefde aan elkaar tijdens ruzie of oorlog heb je al veel. En in deel 7 van deze reeks is liefde het sleutelwoord geweest voor de vele raadsels die vele lezers over de hele wereld op het puntje van hun stoel van spanning hebben laten zitten. Ook hier herken ik mijzelf in: Tijdens mijn moeizame periode hebben mijn ouders/ familie mij ontzettend veel liefde getoond en dat is wat mij er door heen heeft gesleurd. Het doet me pijn om na zo'n fabelachtige reeks afscheid te nemen van Harry Potter, maar ik ben blij dat ik een les heb getrokken uit deze serie en hij zal altijd in mijn gedachten blijven! Triomf voor Rowling!