Wij leest lekker weg, een snelle roman die bestaat uit aaneengeregen scenes met gebeurtenissen die qua gruwelijkheid en sadisme wat in kracht afnemen naarmate het boek vordert.
Komen de wrede protagonisten ("wij") dan tot inzicht of inkeer? Welnee, en gelukkig maar, want dat zou pas echt ongeloofwaardig zijn geweest: de psychopathische vriendengroep in Wij bedenkt de meest sadistische spelletjes en ontbeert beslist empathisch vermogen. Hierdoor komt het verhaal meteen wel ver, heel ver, van de werkelijkheid af te staan: een enkele psychopaat kan, misschien dat twee psychopaten elkaar kunnen vinden, maar zes of acht? Uit hetzelfde dorp?
Ik ken dit boek drie sterren toe vanwege de unieke leeservaring en een aantal bijzonder mooie zinnen en metaforen. Maar geen vier of vijf, want die fraaiheid werd naar mijn smaak te vaak afgewisseld met een overkill aan bijvoeglijke naamwoorden en gemakzuchtige constructies. Bovendien ontbeert het verhaal een stevige opbouw en balans en beschrijft het een bij de jeugd veronderstelde verveling die me qua tijdsbeeld en de huidige problematiek misplaatst lijkt.