Geschreven bij Mijn beschermengel en ik
Sommige boeken dringen niet in één keer door. Zoals dit boek. De eerste keer dat ik over 'Mijn beschermengel en ik' las bevreemdde het me. Ik had wel een voorstelling van mijn beschermengel als een wezen die je nodig hebt om je jeugd bij wijze van spreken te overleven. Zo sprak mijn moeder er namelijk slechts metaforisch gezien erover. Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik er overal alleen voor stond (wel dat ik er als enige 'wat aan kan doen'), maar nu krijgt dit idee duidelijke invulling van Hans Stolp. Af en toe praat ik kennelijk met mijn beschermengel, terwijl ik dacht met mezelf te filosoferen over de dingen. Regelmatig gebeuren er onvoorstelbare dingen en nu weet ik 'wie' daar achter zit. Het is nooit mijn 'schuld' wat mij overkomt dus. Lees het handzame boekje maar zelf keer op keer en kijk wat er van binnen en buiten verandert.