Het was lastig dit boek in sterren te beoordelen, maar uiteindelijk ben ik op een 3,5 uitgekomen. Uitleggen waarom lijkt een nog lastigere klus: het is zo'n persoonlijke zaak.
Pluspunten:
+ Ik kan de moderne standpunten erg waarderen en ben het met bijna alle eens. Het is geen stereotype boek over het stemrecht van vrouwen of eentje tegen de besnijdenissen (waar we er ondertussen al bergen van hebben). Boeken die alledaagse bullshit aankaarten hebben we ook nodig, en dankzij Moran is er nu eentje extra hiervan op markt. De mediafocus op het uiterlijk van vrouwen, de druk om perfect te zijn, belachelijke 'stille' regels en mode die gevolgd moeten worden, ongelijke industrieën zoals de mainstream pornografie. Het is een opluchting dat deze zogenaamde kleine issues (die toch enorm het leven van vrouwen beïnvloeden) ook vrijuit besproken mogen worden op een harde, confronterende manier.
+ Het is luchtig en serieus tegelijkertijd. Het lijden wordt goed naar voren gebracht zonder dat de auteur verdrinkt in zelfmedelijden of irrationele woede en angst.
+ Eerlijkheid! Moran geeft al haar slechte punten en gedrag toe. Het hoofdstuk met haar ervaringen met abortus was pijnlijk om te lezen, maar haar openheid hierover geeft je een nog beter beeld van zowel het fysieke als het mentale proces dat eraan vastzit. Een eenzijdige, oppervlakkige mening kan je er niet aan overhouden.
Minpunten:
- Alhoewel er veel wordt benadrukt dat feminisme staat voor de gelijkheid van mannen en vrouwen, was de tekst toch voornamelijk gericht op het 'girl power' element. Al die dingen die vrouwen beter konden en beter zouden kunnen doorstaan en al die dingen die de vrouwen nog gaan doen. Op zich is het niet verkeerd, maar bij mij roept het altijd wat koude gevoelens op zolang een boek zich blijft focussen op De Mannen en De Vrouwen, in plaats van De Mensen.
- De toon en vaak terugkerende meligheid sloegen bij mij niet echt aan. Haar grapjes zijn hier en daar leuk, maar de vaak herhaalde capslock rants werkten eerder op mijn zenuwen dan dat ze haar punt benadrukten.
- Hypocriet gedrag. Het voelt een beetje semi-oneerlijk om dit aan te kaarten, aangezien ze na een passage waarin ze haar waardeloze gedrag omschrijft, aangeeft waarom ze nu beter als een feminist handelt. Maar toch, soms voelt het een klein beetje als 'makkelijk praten achteraf'.
- Veel passages over het lijden van de vrouw. Persoonlijk waardeer ik de erkenning van dit lijden, maar ergens in mij zit het ook dwars, omdat ik denk dat je niet een man kan aanzetten tot het lezen van een boek als deze. Het is belangrijk dat mannen feministischer gaan worden en er een goed beeld van krijgen en dat bereik je beter door boeken over De Mens op te dringen, waarin de vrouw niet als alien wordt neergezet. Boeken waarin vrouwen lijden, zal meer als een wijzende vinger naar de mannelijke lezer voelen dan als een les dat we gelijken zijn -alhoewel besef van dit lijden uiteraard ook voor mannen goed is om te hebben, zodat ze ervoor kunnen oppassen… zucht, maatschappij en uw mensen, waarom zit u zo moeilijk in elkaar!