Geschreven bij Silmarillion
Toen ik begon in de Silmarillion had ik dubbele gevoelens, omdat ik 'm wel graag wilde lezen, maar hierin eerder al een keer jammerlijk gefaald had. Het probleem is (zeker in het engels) dat je de eerste paar hoofdstukken moet doorkomen en ook nog eens goed moet begrijpen om het verhaal in zijn geheel goed door te komen. Echter als dit lukt, dan gaat het langzaam maar zeker steeds beter lukken om een totaalbeeld te krijgen van Tolkien's wereld. Ook wordt het, hoe verder je in het boek komt, steeds makkelijker om het verband met tLOTR en The Hobbit te zien. Hoogtepunt vond ik het verhaal, of eigenlijk het drama, van Turin Turambar. Dat zit zo goed in elkaar dat je pas op het laatste moment het volledige verdriet van Turin begrijpt. Het is wel jammer dat het af en toe een beetje aandoet als een geschiedenisboek. De geweldige schrijfstijl maakt dit echter weer goed, omdat het hierdoor in plaats van een soort van leerstof, een episch verhaal wordt dat met (hoewel het in feite een samenvatting is) veel gevoel en aandacht voor detail is geschreven.