Geschreven bij De wildernis in
“Deze plek was hem onbekend, maar de vreemde geuren lokten hem verder de diepe schaduwen in.”
Deze hernieuwde uitgave is zo tof geïllustreerd. Weliswaar zijn de tekeningen in zwart/wit weergegeven maar dat doet voor mij niets af aan de gedetailleerdheid en de raakvlakken van het visuele voorstellingsvermogen met de gelezen tekst. De illustraties vullen het verhaal aan met extra beeltenissen en het verhoogd daarmee voor mij nog meer het leesplezier. Ik vind het knap dat de illustrator Michael Vincent de bewoording van Erin Hunter over haar karakters zo weet te vertalen naar een tekening die voor mijn gevoel helemaal overeenkomt met hoe zij het allemaal voor zich zag tijdens het schrijven.
“Hij voelde zichzelf instinctief de goede positie innemen en terwijl hij zo stil en licht mogelijk voortsloop, voelde hij zich gloeien van trots dat zijn spieren zo geolied reageerden.”
De schrijfstijl van Hunter zorgt er bij mij voor dat alles ook gemakkelijk voor te stellen is, het verhaal op zich spreekt al enorm tot de verbeelding van diens lezer. Het geheel leest vlot en was voor mij als volwassenen ook gewoon superleuk om te lezen. Mijn nichtje van elf geniet er momenteel ook erg van. Zo zie je maar dat een verhaal wat in de eerste instantie voor de jeugd geschreven is ook zeer vermakelijk kan zijn voor een grotere doelgroep.
Deze luxe hernieuwde uitvoering is groter qua formaat dan een “normaal” boekformaat. Ik vermoed dat hierdoor de tekeningen die door het verhaal geweven zijn zo beter tot uiting komen op de grotere bladzijdes. Ook is de hardcover voorzien van een leeslint. Het is wat mij betreft een mooie uitgave om in je boekenkast te hebben staan, die je later ook nog eens pakt om opnieuw te bewonderen.
“Haar grijze vacht glansde bijna wit in het maanlicht.”
De kattenkarakters in het verhaal zijn allemaal heel divers en eigenzinnig. Het is leuk en interessant om hen al lezende te leren kennen en mee te gaan op hun avontuur. Naarmate het verhaal vordert merk je ook veelzijdigheid in alles wat hen beschrijft. Je gaat alleen wel je eigen huiskat, oftewel poesiepoes, toch met andere en enigszins schuldige ogen bekijken.
“Hij ging liggen en rolde in de aarde aan de voet van de boomstronk, hij strekte zijn poten uit en gooide zijn kop achterover om ermee over de koele grond te wrijven.”
Na het lezen van dit eerste deel weet ik helemaal zeker dat ik de andere, vele, delen van Warrior Cats reeks ook wil lezen. Het was in dit boek al een ultiem spannend kattenavontuur om te volgen en ik vermoed dat in de overige boeken tevens veel te beleven valt.