In dit boek gaat Anna ‘in gesprek’ met verschillende mensen die belangrijk zijn geweest in haar leven. Het boek bestaat dan ook uit een bundel van interviews, aan elkaar gebreid door Anna. Tussendoor worden de pagina’s opgevuld met behoorlijk wat foto’s.
Ik snap eigenlijk amper waarom dit materiaal in boek-vorm is uitgebracht, en niet in de vorm van een glossy magazine. Boeken zijn over het algemeen diepgaander dan wat dit materiaal te bieden heeft, dus een glossy is wat mij betreft een betere oplossing. Daarnaast wordt in een glossy over het algemeen ook meer aandacht geschonken aan foto’s dan aan inhoud. Dat was meer passend geweest, omdat de interviews zelf erg kort en weinig diepgaand waren.
Het schrijven van dit boek zal Anna zelf vast geholpen hebben op een therapeutische manier, maar dit weet ze niet over te brengen op de lezer. De vragen springen van de hak op de tak, en regelmatig worden gesteld in de vorm van ‘Hoe ben ik [Anna] als vriendin/zus/dochter?’. Dit is voor Anna misschien interessant, maar voor de lezer toch een stuk minder. Wel wordt er elke keer gevraagd naar de belangrijkste ‘levenslessen’ die iemand heeft geleerd, maar dit blijft in de meeste gevallen hangen bij een cliché zonder specifiek, praktisch advies voor de lezer. Daarnaast staan aan het einde van de hoofdstukken soms nog tips vermeld, maar die zijn weinig doordacht en lijken eerder een vergeefse poging om de boel wat praktischer te maken.
Kortom, dit boek kwam meer over als een vrij ego-centrisch niemendalletje, en niet als een werk waar de lezer centraal staat en praktische lessen uit kan halen. Ik las dit boek in drie uur uit zonder daarvoor mijn best te doen, en er is niet bepaald veel memorabels blijven hangen.
Het hoofdstuk wat ik het meest interessant vond om te lezen was het laatste, waarin Anna haar moeder interviewt over het vluchten van Iran naar Nederland. Zo’n besluit is toch enorm ingrijpend, en de achterliggende beweegredenen vind ik fascinerend. Toch bleef het verhaal ook hier nog vrij oppervlakkig, en dat zie ik als een gemiste kans. De motivatie van Anna’s ouders werden omschreven als politiek, maar wat dat precies inhield werd niet duidelijk. Wellicht werd dit soort informatie bewust achterwege gelaten ivm veiligheid of privé redenen, maar dan had dat op z’n minst even vermeld mogen worden.
Raad ik dit boek aan? Nee, tenzij je op zoek bent naar iets luchtigs wat je binnen een paar uur kan uitlezen zonder erbij na te denken. Voor deze prijs kan je sowieso iets beters vinden. Ik had gehoopt op meer diepgang, en kwam helaas bedrogen uit.