Een boek van Sarah J. Maas lezen is elke keer weer een overweldigende ervaring. En elke keer als ik weer terug in één van haar werelden (of is het er één? Wie zal het zeggen.) kan duiken, heb ik het gevoel alsof dit is wat ik de rest van mijn leven wil lezen.
Dit boek was in eerste instantie bedoeld als een novella, als een kort verhaal met wat extra inzichten. Het wordt al snel duidelijk dat dit verhaal inderdaad te groot is daarvoor, dat het meer is dan een randverhaal. De verhaallijn van Nesryn, die overduidelijk tot protagonist gebombardeerd is, voelt als behoorlijk essentieel voor het totale verhaal, voor de totale serie. En hoewel het verhaal van Chaol en Yrene veel persoonlijker is en meer over emotionele ontwikkeling gaat, gebeuren ook daar dingen die in het laatste boek van deze serie van doorslaggevend belang gaan zijn.
Ik ben daarom persoonlijk heel blij dat in Nederland besloten is het boek echt als deel 6 van de serie te publiceren, het zo te marketen en het ook de cover te geven die daarbij hoort. Dit boek verdient dat. Chaol, Yrene, Nesryn, Sartaq en alle andere verdienen dat.
Als iemand die zelf parttime krukgebruiker en parttime rolstoel gebruiker is, is het vooral het verhaal van Yrene en Chaol dat me diep geraakt heeft, waar Sarah J. Maas een heel realistisch, geloofwaardig en levendig genezingsproces beschrijft. Chaol heeft allerlei gedachten en angsten die maar al te herkenbaar zijn, maar zijn ontwikkeling is zo mooi, zo ontroerend en zo bemoedigend dat het een van de beste revalidatie verhalen is die ik ooit gelezen heb.
Ik zou een hele lange review vol liefde over dit boek kunnen schrijven, maar dat ga ik niet doen. Ik ga nu de dagen aftellen tot het laatste boek van deze serie, tot het epische slot. We hebben alle schaakstukken, verzameld in Rijk der Stormen en Toren van de Dageraad, en het enige wat nu nog rest is een oorlog en de onzekerheid wie daar wel en niet levend uit gaat komen.
