Wat een moedig boek is dit! Ik heb, zoals de waarschuwing van Anne Enright op het omslag al zei, gehuild tijdens het lezen. Maar ik voelde me ook enorm getroost, en begrepen. Emilie Pine schrijft over wat haar is gebeurd, over waar zij in haar leven tegenaan loopt. En ook al heb ik niet alles meegemaakt wat ze beschrijft, ik herkende me zo in haar woorden, in haar gevoelens. Wij vrouwen zijn streng voor onszelf, we zeuren niet, we zijn gewend de schouders eronder te zetten, onszelf weg te cijferen, aan onszelf te twijfelen. We doen het allemaal, zelfs al denken we van niet. En het is bevrijdend om een intelligente, sterke vrouw daarover te zien schrijven. Het is wat ons verbindt, hoe we in het leven staan, hoe we worden gezien door anderen. In dit boek vertelt ze over zichzelf, zo mooi, zonder oordeel, en tegelijk vertelt ze over ons allemaal.
Toen ik het uit had heb ik gelijk nog twee exemplaren gekocht om aan vriendinnen te geven, zo'n behoefte had ik om erover te praten. En zo zeer gunde ik het mijn vriendinnen om dit ook te lezen, dit ook te ervaren. Dit is een klein boek met grote impact, ik voel me dankbaar dat ik het heb mogen lezen.