Geschreven bij Het mysterie van kamer 622
Sinds Harry Quebert keek ik uit naar Dicker zijn volgende boeken. Stephanie Mailer had het ook al een beetje, maar deze lijkt echt net een kluchtspel: staccato en kinderlijk. Weet niet of de vertaling ermee te maken heeft. Maar ook het boek zelf maakt het verhaal niet goed: Allemaal korte scenes, onlogische simplistisch en kinderlijke acties en gedachtensprongen. Uiteindelijk wil je wel weten hoe het zit. Maar ook storend is bijv. een aantal inconsistenties, soms zelfs op 1 en dezelfde pagina (bijv. Tarnogol roept op dezelfde pag dat hij nooit toelaat dat M. gekozen wordt, en doet direct erna aanbod dat ander wel voorzitter wordt). Had het ook mooier gevonden als er iets meer verhaal in het heden afspeelde.