Geschreven bij Hof van doorns en rozen 1 - Hof van doorns en rozen
‘Een Hof van Doorns en Rozen’ bevat alle elementen die ik mooi vind aan het oorspronkelijke sprookje van Belle en het Beest en voegt er zoveel meer aan toe dat het eigenlijk een vrijwel origineel verhaal wordt. Lees hieronder wat ik van het boek vond.
Allereerst moet ik wel zeggen dat dit boek redelijk traag leest. Sarah J. Maas neemt er de tijd voor om de lezer uitgebreid voor te stellen aan de wereld van de Hoge Fae met zijn verschillende hoven. Dit vond ik erg fijn, want ik houd er wel van om langzaamaan ondergedompeld te worden in een nieuwe wereld. Ik kan me echter wel voorstellen dat er mensen zullen zijn die moeite hebben om sommige zaken bij te houden en geïnteresseerd te blijven in het verhaal en de personages. Tegen deze mensen zou ik zeggen dat je zeker door moet blijven lezen. Ergens halverwege het boek wordt alles een heel stuk duidelijker en weet ik zeker dat je het boek niet meer neer zult kunnen leggen!
Sarah J. Maas schrijft erg mooi. De beschrijvingen die ze gebruikt zijn heel erg beeldend, waardoor ik me alles heel goed voor kon stellen. Dit vind ik in fantasy boeken heel belangrijk, aangezien het een nieuwe wereld is die de auteur voor ons, als lezer, schept. Ik kan niet wachten om meer over deze wereld te leren in de verdere delen van deze serie.
Net als Celaena Sardothien (Sarah J. Maas’ hoofdpersoon in ‘De Glazen Troon’) is Feyre, onze hoofdpersoon, een echte badass. In het eerste hoofdstuk vermoord ze gewoon eigenhandig een wolf, hoe badass kun je zijn?! Toch merk je duidelijke verschillen met Celaena. Feyre is wat kwetsbaarder en onzekerder. Ze heeft moeite met zichzelf voor anderen te plaatsen en er is nog veel wat ze kan leren. Dit vond ik wel fijn en maakte Feyre voor mij een stuk realistischer en menselijker.
Ons ‘Beest’ is de knappe gemaskerde Fae lord van het Lentehof die weleens in een beest veranderd. Zijn naam is Tamlin. Tamlin is een gecompliceerd personage, voornamelijk omdat je nooit zeker weet of hij wel de waarheid spreekt. Hierdoor kon ik hem in het begin moeilijk inschatten. Pas halverwege het boek kom je achter zijn ware bedoelingen en vanaf dat moment voelde ik me wat gemakkelijker over hem. Dit vond ik ook erg realistisch en passend voor het boek. Je komt samen met Feyre achter de waarheid en begint mét haar steeds meer te geven om Tamlin (en de andere Fae).
Tamlin en Feyre hebben vrijwel vanaf het begin chemie. Je voelt de aantrekkingskracht tussen beide personages. Toch is er in dit boek geen sprake van instalove. De liefde groeit langzaam en geleidelijk, wat ik erg mooi vond om te lezen. De scenes tussen Tamlin en Feyre (en tussen andere personages!) kunnen trouwens best… passioneel worden. Het boek is dan ook in Amerika uitgegeven als een NA (New Adult) boek. Niet dat er ‘Fifty Shades of Grey’-achtige scenes in staan maar de scenes gaan misschien toch ietsje verder dan in de meeste andere YA boeken. Het valt daardoor een beetje tussen YA en NA in.
Ook nog leuk om toe te voegen: dit boek heeft geen huge cliffhanger! ;) Het leest haast als een standalone, al ben ik heel erg blij dat er een tweede deel komt. Ik wil nog een afscheid nemen van deze wereld!
