Bram Bakker heeft me altijd gefascineerd. Dit is voor mij reden geweest om voor het eerst een boek van hem te kopen èn te lezen. Hij heeft letterlijk een boekje open gedaan waardoor ik hem als mens beter ben gaan begrijpen.
Hij was voor mij iemand die het vak psychiater volgens de boekjes deed, maar voor zichzelf juist niet naar die boekjes leefde. Dat hij met veel (wetenschappelijke) theorieën en gezond verstand mensen hielp, op de psychiatrische barricaden springt, maar dat dit - in mijn ogen - een en al compensatiegedrag is voor zijn eigen noden. Het rennen zorgt ervoor dat ie het langer volhoudt dan de meeste mensen.
In dit boek laat ie iets van zijn persoonlijke ontwikkeling zien. Het leest voor mij als een zoektocht naar zichzelf. Dapper. De eenzaamheid die hij in zijn vak ervaart, treft me maar ik snap dat veel van zijn collega’s zich niet melden op zijn barricades. Ik ben blij te lezen dat ie de weg naar binnen op is gegaan. Dat ie naar zijn lichaam gaat luisteren. Dat ie naar de relatie met zijn moeder kijkt. Voor veel mensen zal die innerlijke zoektocht absurd overkomen, maar ik denk dat ie gevoelsmatig de juiste weg bewandeld om te kunnen helen. En daarmee in evenwicht te komen tussen gevoelsarm en gevoelsrijk, zonder de extremen.
De beschrijvingen van allerlei diagnoses is vrij algemeen, waardoor het bij mij als lezer weinig gevoel oproept. De codependency beschrijft hij goed en kernachtig, maar hoewel hij dit aan zichzelf linkt, mis ik juist hierin zijn persoonlijke zoektocht naar dit fenomeen.
Ik begrijp dat het beschrijven van zulke moeilijke processen pijnlijk is voor zijn moeder/vader, maar wellicht kan hij juist daarin voor eerst voor zichzelf èn daarna voor veel andere mensen iets betekenen, door openbaar die barricades te slechten. Door voorop te lopen door te beschrijven hoe het is om mede-afhankelijk te zijn en jezelf geheel te kunnen verliezen, kunnen mensen zoals ik wellicht makkelijker uit het zompige moeras van mede-afhankelijkheid komen.